----------------------------------------------Umut II-------------------------------------------



…Etrafına sıkılmış,bunalmış,yabancı ve tehditkar bir ÅŸekilde bakıyordu. Orta yaÅŸlarını çoktan geçmiÅŸ olan adam, yılmadan önündeki dalları iteliyor, kimi zaman ise kısa kılıcı andıran hançeriyle dalları, yol göstermeyen geniÅŸ yaprakları, çalıları kesiyordu. Arkasındaki iki genç ise ÅŸehir yaÅŸamının getirdiÄŸi rahatlıktan olsa gerek eski uygarlıkların kullandıkları büyücü giysilerini giymiÅŸlerdi; ama ÅŸu an saÄŸdan soldan gelen böcek saldırıları engellemekten, arada sırada küfür savurmaktan ve yürümekten baÅŸka bir ÅŸey yapmıyorlardı... Ustaları ise önde temkinli ve mümkün olduÄŸu kadar hızlı bir ÅŸekilde ilerliyordu. Tahminlerine göre dört gün içerisinde huzurlu bir ÅŸekilde gelmeyi planladıkları –özellikle öÄŸrencilerin- yolculukta neredeyse bir aya yaklaÅŸmışlardı. Yaptıkları ise ÅŸu an itibariyle sadece ilerlemekti… ÖÄŸle güneÅŸinin görülemediÄŸi;ama öÄŸle sıcağının her zerresinin hissedildiÄŸi saatlerde önde giden yaÅŸlı sayılabilecek büyücü durdu. Artık yüzünden akan sinir ve yorgunluk ter damlarını eliyle silip mümkün olduÄŸunca yumuÅŸak bir sesle arkadan gelen iki çıraÄŸa dönerek “sanırım yaklaÅŸtık” dedi. Çıraklardan biri alay geçercesine, buruk bir tebessümle “Calimshan’a mı? Çölü göremiyorum hala, nedendir acep?” dedi buruk ve sokaktan geçen herhangi bir insanın acıyacağı bir surat ifadesiyle. DiÄŸeri ustasının sıradan ve artık umut vermek için söylendiÄŸine inandığı bu sözlere katılmak veya cevap vermek yerine sadece çevresindeki böcekleri uzak tutmak için çabalıyordu. Usta tekrar “Yapmayın çocuklar bu harita benim eserim ve tercihim deÄŸil, aynı sizler gibi…” derken,. genç öÄŸrencilerden suskun ve garip kahverengi cübbeye sahip olan genç sözün bitmesini beklemeden atıldı “Ama buraya çok ümit baÄŸladık biz ve buraya gelirken Durdyra’nın…”. Usta isim üzerine sinirlendi; öÄŸrencilerin bile birkaç adım gerilemesine sebep olacak, tehdit dolu bakışlarla öÄŸrencilere doÄŸru yürüdü. BuÄŸulu bir sesle hızlanarak konuÅŸtu “Durdyra… umudunuzun bekçisiyse ve yol göstericinizse, ÅŸu an nerede!?. Beni sinir etmeyin asil, piç kuruları ve önden yürümeye baÅŸlayın. En ufak durgunluÄŸunuzda kıçlarınıza sokacağım koca hançerle hıza geleceksiniz…veya zevke…bu duyguları size bırakacağım artık sizi hangisi daha mutlu ediyorsa onu seçersiniz ve ona göre hareket edersiniz” genç adamlar yutkundu; ama yılların meziyeti(!) onlara hala içlerinde bitmeyen soyluluk, asalet ve bu ikisinin birleÅŸiminden oluÅŸan kibir(!) ateÅŸini tetiklemekte çok geç kalmamalarını saÄŸladı. Böceklerle uÄŸraÅŸan adam artık böcekleri bırakmış ustasına üstün, yer ve mevki hatırlatır bir ÅŸekilde bakıyordu biraz ses tonunu arttırdı“Bak bana efendi(!)-koplex cümleyle baÅŸlamıştı ki-…” Usta’sı ona doÄŸru bir adım attı. Genç adam tüm dikkati konuÅŸmasındaydı…gelen yumruÄŸu biraz geç fark etmiÅŸ olacak ki yumruÄŸu karşılamak bir yana dursun dengesini bile koruyamadan hafif ıslak,çamur kiri bırakan topraÄŸa yüzükoyun yıkıldı. Çocukça dürtüsünü kaybedemeyen on sekizlerindeki genç, yerde debelenmeye, aÄŸlamaya baÅŸladı. DiÄŸeri ise adeta dona kalmıştı… Ustaları ikisini de karşısına alarak tekrar gür, kızgınlığın beslediÄŸi ve her harfinde bir üstünlük hissettiren –yumruÄŸun büyük etkisiyle- ses tonuyla konuÅŸmaya baÅŸladı “Artık…-bir nefes aldı ve kafasını salladı..hemen ardından devam etti- …sizden nefret etmek ve sıkılmak istemiyorum. Geceleri sizler yatağınızda mışıl mışıl uyuyup, yaptığınız koruma büyülerine güvenirken ben, bir aÄŸaç tepesinde nöbet tutuyordum. Yol boyu sırf siz nereden geldiÄŸi belli olmayan bir böcek, engerek vb.. bir ÅŸey tarafından sokulup, en geç bir gün içerisinde gebermeyin diye önden ilerledim. Yemeklerinizi yaptım. Yediklerinizi siz gülüÅŸürken bir yaratık kokusunu almasın diye topladım. Sıçtığınız ve sidiklediÄŸiniz yeri de aynı hassasiyette ve amaçta temizledim. Her gün düzenli olarak size ot topladım; ÅŸu kısacık ömrünüz hastalıklı bir ömürle devam etmesin diye…-genç adamlar aÄŸlamaklı oldular- ve tüm bunların sonunda bile siz hoÅŸlanmadığım, konuÅŸmaya bile fazla yanaÅŸmadığım, – yerdeki adam sızlanmayı kesmiÅŸ ve sessizce adamı dinlemeye baÅŸlamıştı- gıcık kaptığım, nefret ettiÄŸim, Mezro akademisinin orospusu –Normal ÅŸartlarda bu sözler çoktan onu mevkisinden etmiÅŸ ve hapse tıkmıştı- , her önüne gelen büyücüye okÅŸamsı göÄŸüslerini ve kıçını cömertçe açan, o andan sonra fikirleri en deÄŸerli hoca olan fahiÅŸeyi karşıma geçmiÅŸ, o okulda ondan hoÅŸlanmayan birkaç kiÅŸiden biri olan ve ondan nefret eden tek kiÅŸi olarak, onu bana övüyorsunuz… Yaptığım ve sözlerim fazla mı siz düÅŸünün-sessizlik üzerine adam devam eder- fazla olmadığına ve herkes hak ettiÄŸi ÅŸeye kavuÅŸtuÄŸuna göre ilerlemeye devam edebiliriz… devam etmek istemeyen herhangi biri geri dönerek dediklerimi ona iletebilir ve Durdyra’nın sıcak sözleriyle bir köÅŸede muhteÅŸem bir mastürbasyon yapabilir…-birkaç dakika daha küfürle beslenmiÅŸ sözlerle devam etti usta-” Genç adamlar aÄŸlamaklı ve sessiz ruh durumlarını yanlarına alarak yavaÅŸça kalkıp toparlandılar. Sessizce ilerlemeye –önden- devam ettiler. Ä°çlerinden ortalama yarım saat boyu aÅŸağılama, lanet ve küfür dolu sözler sarfetseler de çalışan zekaları ve fazla dengeli olmayan vicdanları yavaÅŸ yavaÅŸ okulun fazla saygın olmayan -çoÄŸu hocanın bile okulda neden barındırıldığını düÅŸünmesine yol açacak kadar- invokeyşınevokeyşın[Ä°nvocationEvocation] ustalarından biri olan bu hocaya hak vermeye baÅŸlıyorlardı… yıllar sonra bile sözlerinde kabullenmeyecek olsalar bile;çünkü Chult ormanların içinde sadece ve sadece “gerçek” göz önünde olurdu…ve ilerleyiÅŸ tekrar devam etti…artık nöbetleÅŸe devam eden, pisliklerini herkesin kendi gömdüÄŸü ve gülüÅŸlerin azaldığı bir ortamda…kabile köyüne doÄŸru… Usta tarafından amaçlıca, öÄŸrenciler tarafından amaçsız ve umutluca(!) devam ediyordu…

-Aradan iki gün geçmiÅŸ grup arasında ki kasvet perdesi hâlâ varlığını korumaktaydı. Buna son vermek isteyen birileri elbet çıkacaktı…en azından çıkmalıydı…umut gibi-


Genç adam sakin bir ses tonuyla“Hâlâ kızgın mısın?” diye sordu yumruk yiyen arkadaşının susturma giriÅŸimlerini hiçe sayarak. Sakin bir ses tonuyla “Hayır…ben asla kızmam” dedi kamp yerinde, yere devrilmiÅŸ koca gövdeli bir aÄŸaca sırtını dayamış usta. Ortada yanan köz ateÅŸine koyulmuÅŸ bir çaydanlıktan çıkan hafif nane kokusu bu küçük derinliÄŸe sahip olan ortamı doldurmuÅŸtu. Araç gereçler çıkarılmış ve üst kısma böceklerden koruması için kabileye hediye olarak götürülen ipek çekilmiÅŸ herkes üzerlerindeki vücudu kaplayan ağır olan ÅŸeylerini çıkarmıştı. ÅŸu an dinleniliyordu…herkes az da olsa yemeÄŸini yemiÅŸ ve bir diÄŸer gün için dinlenmeye baÅŸlamıştı. Nane çayı ise bu dinlenmenin ilk adımıydı…Genç büyücü, ortamın kasvetini dağıtmak için ikinci günde ÅŸebekliÄŸin fazla kaçmayacağını düÅŸünerek muzipçe “Cidden hiç kızmaz mısın? Veya kızmadın mı?”diye sordu.Gençler bu sorunun Usta’yı neÅŸeli birkaç ÅŸey anlattıracağını zannederken, bu soru, Usta’yı biraz daha komiklik havasında sohbet ortamına deÄŸil, tam tersine derinliÄŸe ve koyu bir suskunluÄŸa yöneltti… aradan beÅŸ dakika geçmiÅŸ gençler ustalarından gelecek cevabı beklemek yerine, kendi aralarında yarınki yolculuklarında gerekecek hazır yemekleri toparlarlarken, usta yeni uyanmış bir adamın ruh halinde cevap verdi “hayatımda kızdığım herkes öldü sanırım…-saniyeler sonra tekrar konuÅŸtu-ya da öldürüldü…ya da öldürdüm(!);ama iki kiÅŸi kızgınlığımdan saÄŸ çıkabildi…çıkarttım ve gerçekten sevdim-birkaç dakika iki genç öylece ustalarına baktılar, ustalarının uzun söz oyunlarıyla uÄŸraÅŸmayacağını bilmeleri onları bir yarım saat daha öyle tutacaktı en sonunda biri ( Ustasının yumruÄŸunun morluÄŸunu gözünün üstünde taşıyan)- “peki kim bunlar?” dedi. Usta tekrar rüyasından uyandı ve aniden.. “!!biri babam!-birkaç saniye daha tereddüt etti- annem bile giremedi bu kervana, fahiÅŸe- yere tükürdü sertçe…- biri de ÅŸu an kabilesine gittiÄŸimiz ve Alternatif Sembol Derslerinde beni kudurtan;ama daha sonra kariyerimde çok kötü bir ize yol açabilecek durumu kendi üzerine alıp dört ay benim onurum için hapis yatan…- tekrar duraksadı-” genç adamlar aynı anda ÅŸaşırırcasına cevap verdiler “VahÅŸi ÅŸeyh”…usta sessiz ve buÄŸusuna hafif duygusallık bulaÅŸmasını önleyemediÄŸi ses tonuyla “evet… o..” dedi. O gün iki genç arasında bu karmaşık durumu çözmeye dair yüzlerce hipotezi gözden geçiriyorlardı. Usta ise gün boyu uyudu…ve kimse çay içmedi…Ä°ki genç arasında geçen konuÅŸmanın konusu alay geçilen -geçtikleri-, hatta okuldaki herkesle içli dışlı (!) olmayı seven Durdyra’nın bile konuÅŸmak için fazla bir neden bulamadığı kiÅŸiydi konu. “Kimdi o?” Beklide bu soru ilk defa nedenli olmuÅŸtu ustalarının, yüreÄŸinden aÄŸzına, aÄŸzından ise sadece bu iki öÄŸrencinin duyabileceÄŸi kulaklara uzanan itirafla… Aslında kendisi hakkında fazla bir ÅŸey bilinmiyordu. Chult orman kabilelerinden gönderilme, öÄŸrencilerin arasında bu tür kiÅŸilere “çömlekçi, tamponcu…” gibi bir çok okul arasında aÅŸağılama olarak görülen terimlerle çaÄŸrılan, okul eÄŸitimleri süresince kaçma eÄŸilimlerinden dolayı birkaç kere katıksız hapse giren kiÅŸilerden biri, okuldaki en genel ismiyle “VahÅŸi ÅŸeyh” olarak hitap edilen-çok gerekirse- kiÅŸiydi. Onun hakkında fazla bir ÅŸey konuÅŸulmazdı;ama bir çok detay bilinirdi. Bunlardan sadece bir kaçı geceleri koridorda koÅŸan gölgenin sahibi olması, Akademinin kubbesine çıkarak dolunayı izlerken görüldüÄŸünün söylenmesi gibi çok enteresan, okul disiplinine aykırı durumlar bunlardan sadece bir kaçıydı… tüm bu gerçekleri hemen hemen herkesin bilmesi ÅŸaşırtıcı bir sonuç deÄŸildi;lakin bir süre sonra umursanmaz biri olup çıkmıştı. O zamandan sonra ise herkesin gözünde ÅŸu dört sıfatı kazanmıştı: Yalnız, acınası, garip ve vahÅŸi… bunlar onun sıfatıydı. O ise sıfatlarına sahip çıkmasını herkesten daha iyi biliyordu. Aynı hayatına ve doÄŸrularına sahip çıktığı gibi…

-Çalılar aniden sarsıldı…ayakları üzerinde duran etobur dinozor kamp alanına daldı. Bir çığlığın aniden orman içerisinde yankılanması ve yabani dadavur kuÅŸlarının anlık hareketlenmeden dolayı sesin tersi yönüne kanat çırpışlarının ardından, “Usta” sol el parmaklarını açmış ,fısıldamalarıyla yaratığa doÄŸru dönmüÅŸtü... O anda mutluydu; çünkü Chult ormanlarına girdiklerini biliyordu...”Gerçek ne kadar uzak olabilirdi ki, ölümden sonra…”diye düÅŸündü.-

Copyright © FRP World © Fantezi Edebiyat ve FRP sitesi Tüm haklarý saklýdýr.

Yayýnlanma:: 2006-03-31 (4171 okuma)