----------------------------------------------Umut II-------------------------------------------



…Etrafına sıkılmış,bunalmış,yabancı ve tehditkar bir şekilde bakıyordu. Orta yaşlarını çoktan geçmiş olan adam, yılmadan önündeki dalları iteliyor, kimi zaman ise kısa kılıcı andıran hançeriyle dalları, yol göstermeyen geniş yaprakları, çalıları kesiyordu. Arkasındaki iki genç ise şehir yaşamının getirdiği rahatlıktan olsa gerek eski uygarlıkların kullandıkları büyücü giysilerini giymişlerdi; ama şu an sağdan soldan gelen böcek saldırıları engellemekten, arada sırada küfür savurmaktan ve yürümekten başka bir şey yapmıyorlardı... Ustaları ise önde temkinli ve mümkün olduğu kadar hızlı bir şekilde ilerliyordu. Tahminlerine göre dört gün içerisinde huzurlu bir şekilde gelmeyi planladıkları –özellikle öğrencilerin- yolculukta neredeyse bir aya yaklaşmışlardı. Yaptıkları ise şu an itibariyle sadece ilerlemekti… Öğle güneşinin görülemediği;ama öğle sıcağının her zerresinin hissedildiği saatlerde önde giden yaşlı sayılabilecek büyücü durdu. Artık yüzünden akan sinir ve yorgunluk ter damlarını eliyle silip mümkün olduğunca yumuşak bir sesle arkadan gelen iki çırağa dönerek “sanırım yaklaştık” dedi. Çıraklardan biri alay geçercesine, buruk bir tebessümle “Calimshan’a mı? Çölü göremiyorum hala, nedendir acep?” dedi buruk ve sokaktan geçen herhangi bir insanın acıyacağı bir surat ifadesiyle. Diğeri ustasının sıradan ve artık umut vermek için söylendiğine inandığı bu sözlere katılmak veya cevap vermek yerine sadece çevresindeki böcekleri uzak tutmak için çabalıyordu. Usta tekrar “Yapmayın çocuklar bu harita benim eserim ve tercihim değil, aynı sizler gibi…” derken,. genç öğrencilerden suskun ve garip kahverengi cübbeye sahip olan genç sözün bitmesini beklemeden atıldı “Ama buraya çok ümit bağladık biz ve buraya gelirken Durdyra’nın…”. Usta isim üzerine sinirlendi; öğrencilerin bile birkaç adım gerilemesine sebep olacak, tehdit dolu bakışlarla öğrencilere doğru yürüdü. Buğulu bir sesle hızlanarak konuştu “Durdyra… umudunuzun bekçisiyse ve yol göstericinizse, şu an nerede!?. Beni sinir etmeyin asil, piç kuruları ve önden yürümeye başlayın. En ufak durgunluğunuzda kıçlarınıza sokacağım koca hançerle hıza geleceksiniz…veya zevke…bu duyguları size bırakacağım artık sizi hangisi daha mutlu ediyorsa onu seçersiniz ve ona göre hareket edersiniz” genç adamlar yutkundu; ama yılların meziyeti(!) onlara hala içlerinde bitmeyen soyluluk, asalet ve bu ikisinin birleşiminden oluşan kibir(!) ateşini tetiklemekte çok geç kalmamalarını sağladı. Böceklerle uğraşan adam artık böcekleri bırakmış ustasına üstün, yer ve mevki hatırlatır bir şekilde bakıyordu biraz ses tonunu arttırdı“Bak bana efendi(!)-koplex cümleyle başlamıştı ki-…” Usta’sı ona doğru bir adım attı. Genç adam tüm dikkati konuşmasındaydı…gelen yumruğu biraz geç fark etmiş olacak ki yumruğu karşılamak bir yana dursun dengesini bile koruyamadan hafif ıslak,çamur kiri bırakan toprağa yüzükoyun yıkıldı. Çocukça dürtüsünü kaybedemeyen on sekizlerindeki genç, yerde debelenmeye, ağlamaya başladı. Diğeri ise adeta dona kalmıştı… Ustaları ikisini de karşısına alarak tekrar gür, kızgınlığın beslediği ve her harfinde bir üstünlük hissettiren –yumruğun büyük etkisiyle- ses tonuyla konuşmaya başladı “Artık…-bir nefes aldı ve kafasını salladı..hemen ardından devam etti- …sizden nefret etmek ve sıkılmak istemiyorum. Geceleri sizler yatağınızda mışıl mışıl uyuyup, yaptığınız koruma büyülerine güvenirken ben, bir ağaç tepesinde nöbet tutuyordum. Yol boyu sırf siz nereden geldiği belli olmayan bir böcek, engerek vb.. bir şey tarafından sokulup, en geç bir gün içerisinde gebermeyin diye önden ilerledim. Yemeklerinizi yaptım. Yediklerinizi siz gülüşürken bir yaratık kokusunu almasın diye topladım. Sıçtığınız ve sidiklediğiniz yeri de aynı hassasiyette ve amaçta temizledim. Her gün düzenli olarak size ot topladım; şu kısacık ömrünüz hastalıklı bir ömürle devam etmesin diye…-genç adamlar ağlamaklı oldular- ve tüm bunların sonunda bile siz hoşlanmadığım, konuşmaya bile fazla yanaşmadığım, – yerdeki adam sızlanmayı kesmiş ve sessizce adamı dinlemeye başlamıştı- gıcık kaptığım, nefret ettiğim, Mezro akademisinin orospusu –Normal şartlarda bu sözler çoktan onu mevkisinden etmiş ve hapse tıkmıştı- , her önüne gelen büyücüye okşamsı göğüslerini ve kıçını cömertçe açan, o andan sonra fikirleri en değerli hoca olan fahişeyi karşıma geçmiş, o okulda ondan hoşlanmayan birkaç kişiden biri olan ve ondan nefret eden tek kişi olarak, onu bana övüyorsunuz… Yaptığım ve sözlerim fazla mı siz düşünün-sessizlik üzerine adam devam eder- fazla olmadığına ve herkes hak ettiği şeye kavuştuğuna göre ilerlemeye devam edebiliriz… devam etmek istemeyen herhangi biri geri dönerek dediklerimi ona iletebilir ve Durdyra’nın sıcak sözleriyle bir köşede muhteşem bir mastürbasyon yapabilir…-birkaç dakika daha küfürle beslenmiş sözlerle devam etti usta-” Genç adamlar ağlamaklı ve sessiz ruh durumlarını yanlarına alarak yavaşça kalkıp toparlandılar. Sessizce ilerlemeye –önden- devam ettiler. İçlerinden ortalama yarım saat boyu aşağılama, lanet ve küfür dolu sözler sarfetseler de çalışan zekaları ve fazla dengeli olmayan vicdanları yavaş yavaş okulun fazla saygın olmayan -çoğu hocanın bile okulda neden barındırıldığını düşünmesine yol açacak kadar- invokeyşınevokeyşın[İnvocationEvocation] ustalarından biri olan bu hocaya hak vermeye başlıyorlardı… yıllar sonra bile sözlerinde kabullenmeyecek olsalar bile;çünkü Chult ormanların içinde sadece ve sadece “gerçek” göz önünde olurdu…ve ilerleyiş tekrar devam etti…artık nöbetleşe devam eden, pisliklerini herkesin kendi gömdüğü ve gülüşlerin azaldığı bir ortamda…kabile köyüne doğru… Usta tarafından amaçlıca, öğrenciler tarafından amaçsız ve umutluca(!) devam ediyordu…

-Aradan iki gün geçmiş grup arasında ki kasvet perdesi hâlâ varlığını korumaktaydı. Buna son vermek isteyen birileri elbet çıkacaktı…en azından çıkmalıydı…umut gibi-


Genç adam sakin bir ses tonuyla“Hâlâ kızgın mısın?” diye sordu yumruk yiyen arkadaşının susturma girişimlerini hiçe sayarak. Sakin bir ses tonuyla “Hayır…ben asla kızmam” dedi kamp yerinde, yere devrilmiş koca gövdeli bir ağaca sırtını dayamış usta. Ortada yanan köz ateşine koyulmuş bir çaydanlıktan çıkan hafif nane kokusu bu küçük derinliğe sahip olan ortamı doldurmuştu. Araç gereçler çıkarılmış ve üst kısma böceklerden koruması için kabileye hediye olarak götürülen ipek çekilmiş herkes üzerlerindeki vücudu kaplayan ağır olan şeylerini çıkarmıştı. şu an dinleniliyordu…herkes az da olsa yemeğini yemiş ve bir diğer gün için dinlenmeye başlamıştı. Nane çayı ise bu dinlenmenin ilk adımıydı…Genç büyücü, ortamın kasvetini dağıtmak için ikinci günde şebekliğin fazla kaçmayacağını düşünerek muzipçe “Cidden hiç kızmaz mısın? Veya kızmadın mı?”diye sordu.Gençler bu sorunun Usta’yı neşeli birkaç şey anlattıracağını zannederken, bu soru, Usta’yı biraz daha komiklik havasında sohbet ortamına değil, tam tersine derinliğe ve koyu bir suskunluğa yöneltti… aradan beş dakika geçmiş gençler ustalarından gelecek cevabı beklemek yerine, kendi aralarında yarınki yolculuklarında gerekecek hazır yemekleri toparlarlarken, usta yeni uyanmış bir adamın ruh halinde cevap verdi “hayatımda kızdığım herkes öldü sanırım…-saniyeler sonra tekrar konuştu-ya da öldürüldü…ya da öldürdüm(!);ama iki kişi kızgınlığımdan sağ çıkabildi…çıkarttım ve gerçekten sevdim-birkaç dakika iki genç öylece ustalarına baktılar, ustalarının uzun söz oyunlarıyla uğraşmayacağını bilmeleri onları bir yarım saat daha öyle tutacaktı en sonunda biri ( Ustasının yumruğunun morluğunu gözünün üstünde taşıyan)- “peki kim bunlar?” dedi. Usta tekrar rüyasından uyandı ve aniden.. “!!biri babam!-birkaç saniye daha tereddüt etti- annem bile giremedi bu kervana, fahişe- yere tükürdü sertçe…- biri de şu an kabilesine gittiğimiz ve Alternatif Sembol Derslerinde beni kudurtan;ama daha sonra kariyerimde çok kötü bir ize yol açabilecek durumu kendi üzerine alıp dört ay benim onurum için hapis yatan…- tekrar duraksadı-” genç adamlar aynı anda şaşırırcasına cevap verdiler “Vahşi şeyh”…usta sessiz ve buğusuna hafif duygusallık bulaşmasını önleyemediği ses tonuyla “evet… o..” dedi. O gün iki genç arasında bu karmaşık durumu çözmeye dair yüzlerce hipotezi gözden geçiriyorlardı. Usta ise gün boyu uyudu…ve kimse çay içmedi…İki genç arasında geçen konuşmanın konusu alay geçilen -geçtikleri-, hatta okuldaki herkesle içli dışlı (!) olmayı seven Durdyra’nın bile konuşmak için fazla bir neden bulamadığı kişiydi konu. “Kimdi o?” Beklide bu soru ilk defa nedenli olmuştu ustalarının, yüreğinden ağzına, ağzından ise sadece bu iki öğrencinin duyabileceği kulaklara uzanan itirafla… Aslında kendisi hakkında fazla bir şey bilinmiyordu. Chult orman kabilelerinden gönderilme, öğrencilerin arasında bu tür kişilere “çömlekçi, tamponcu…” gibi bir çok okul arasında aşağılama olarak görülen terimlerle çağrılan, okul eğitimleri süresince kaçma eğilimlerinden dolayı birkaç kere katıksız hapse giren kişilerden biri, okuldaki en genel ismiyle “Vahşi şeyh” olarak hitap edilen-çok gerekirse- kişiydi. Onun hakkında fazla bir şey konuşulmazdı;ama bir çok detay bilinirdi. Bunlardan sadece bir kaçı geceleri koridorda koşan gölgenin sahibi olması, Akademinin kubbesine çıkarak dolunayı izlerken görüldüğünün söylenmesi gibi çok enteresan, okul disiplinine aykırı durumlar bunlardan sadece bir kaçıydı… tüm bu gerçekleri hemen hemen herkesin bilmesi şaşırtıcı bir sonuç değildi;lakin bir süre sonra umursanmaz biri olup çıkmıştı. O zamandan sonra ise herkesin gözünde şu dört sıfatı kazanmıştı: Yalnız, acınası, garip ve vahşi… bunlar onun sıfatıydı. O ise sıfatlarına sahip çıkmasını herkesten daha iyi biliyordu. Aynı hayatına ve doğrularına sahip çıktığı gibi…

-Çalılar aniden sarsıldı…ayakları üzerinde duran etobur dinozor kamp alanına daldı. Bir çığlığın aniden orman içerisinde yankılanması ve yabani dadavur kuşlarının anlık hareketlenmeden dolayı sesin tersi yönüne kanat çırpışlarının ardından, “Usta” sol el parmaklarını açmış ,fısıldamalarıyla yaratığa doğru dönmüştü... O anda mutluydu; çünkü Chult ormanlarına girdiklerini biliyordu...”Gerçek ne kadar uzak olabilirdi ki, ölümden sonra…”diye düşündü.-

Copyright © FRP World © Fantezi Edebiyat ve FRP sitesi T�m haklar� sakl�d�r.

Yay�nlanma:: 2006-03-31 (4321 okuma)